Maluch-kiedy-do-neurologa
Czasami rodzice czują, że z ich dzieckiem dzieje się coś niedobrego. Niby wszystko wydaje się być w porządku, a rodzicielska intuicja podpowiada, że maluch rozwija się inaczej niż rówieśnicy, których spotyka na placu zabaw, spacerze, u lekarza, czy znajomych. Jeśli jeszcze babcia, lub przyjaciółka rodziny od czasu do czasu wspomni, że chyba jest coś nie tak, nie warto zwlekać z wizytą u pediatry lub neurologa.

Niepokojące objawy u niemowlęcia i małego dziecka

  • trudności w ssaniu pokarmu np. dziecko nie szuka piersi lub butelki;
  • nadmierny niepokój w ciągu dnia np. dziecko jest rozdrażnione, zasypia na chwilkę i nie potrafi zasnąć na dłużej, jest ciągle w fazie czuwania;
  • trudności w zasypianiu i śnie, na przykład musisz usypiać je na ręku lub długo bujać, żeby zasnęło, wybudza się bez powodu w nocy;
  • zbyt niskie napięcie mięśniowe np. nie bawi się rączkami i nóżkami; nie chwyta zabawek; zbyt krótko utrzymuje zabawkę w rączce; nie manipuluje zabawkami i rączkami;
  • zbyt wysokie napięcie mięśniowe np.: trudno dziecku rozprostować rączki i nóżki; ma je ciągle przywiedzione do ciała; nie może swobodnie odłożyć chwyconą zabawkę;
  • opóźniony rozwój ruchowy np. później unosi główkę lub wcale jej nie unosi; później obraca się na boki lub wcale; później siada lub nie siedzi; później raczkuje lub ominęło ten etap; później chodzi lub nie chodzi; nie biega; nie potrafi ominąć przeszkody; ma zachwiany chód i niezgrabność ruchową;

Na co zwracać uwagę?

  • opóźniony rozwój poznawczy, np.: nie głuży i nie gaworzy, nie wodzi wzrokiem za zabawką, ma trudności w mowie i wymowie, nie interesuje się zabawkami, nie koncentruje się na zabawie, na danym zadaniu, skupia swój wzrok tylko na chwilę, czasami lub często sprawia wrażenie „nieobecnego”;
  • opóźniony rozwój społeczny, np.: nie reaguje na Twoją twarz, nie uśmiecha się, nie przytula się wcale lub przytula nadmiernie, nie nawiązuje kontaktów z innymi domownikami;
  • nadmiernie impulsywną reakcję na niektóre smaki, zapachy, dźwięki, dotyk czy obrazy;
  • nieadekwatne zachowanie do sytuacji np. krzyk, płacz, szczypanie się i gryzienie siebie oraz innych rzeczy, drapanie lub rozdrapywanie strupów, ran; obijanie o przedmioty, zatykanie uszu, natrętne machanie palcami lub rękoma;

Co z tego wynika?

Niezbędną reakcją rodziców na powyżej opisane symptomy, jest omówienie ich z neurologiem. Do wizyty dobrze jest się przygotować. Zabrać z sobą kartę ciąży, książeczkę zdrowia dziecka, notatki dotyczące rozwoju dziecka, jeśli takowe posiadamy. Lekarz może pytać np.: kiedy dziecko zaczęło się uśmiechać, reagować na imię, przewracać się na brzuszek, siadać, pokazywać paluszkiem.

Może się okazać, że braki lub opóźnienia w rozwoju ruchowym sygnalizują problemy w rozwoju społecznym, emocjonalnym czy poznawczym. Wyłapanie tych zmian w odpowiednim czasie i rozpoczęcie zajęć z tzw. wczesnego wspomagania daje dobre rokowania na przyszłość. Niezbędnym warunkiem jest jednak uważność rodziców i niebagatelizowanie problemów, co często sugeruje otoczenie mówiąc, że maluch wyrośnie, bądź też, że dzieci rozwijają się w różnym tempie i nie należy przesadzać.

Pamiętajmy, że lepiej udać się na wizytę i rozwiać wątpliwości niż wyrzucać sobie po pewnym czasie własne zaniedbania. Wczesna interwencja przynosi szybkie rezultaty. W zależności od rodzaju dysfunkcji lekarz neurolog może zalecić terapię logopedyczną, zajęcia grupowe, rehabilitację ruchową, zajęcia stymulujące rozwój ogólny, wzrok i słuch. Czas trwania takich działań zależy od postępów dziecka i rodzaju zaburzeń. Czasami wystarczy już kilka miesięcy pracy, by dziecko dalej rozwijało się prawidłowo. Niekiedy terapia trwa dłużej i wymaga więcej wysiłku od dziecka i rodziców. Niekiedy oprócz zajęć w placówce terapeutycznej rodzice otrzymują zalecenia do pracy w domu. Uważne przestrzeganie terminów kolejnych wizyt konsultacyjnych i skrupulatne wykonywanie zaleceń dają dużą szansę na wyrównanie zmian.

Zdjęcie: Prawa do publikacji wizerunku podpisane z Shutterstock Inc.